مرا با سوز جان بگذار و بگذر, اسیر و ناتوان بگذار و بگذر

چو شمعی سوختم از آتش عشق, مرا آتش به جان بگذار و بگذر

دلی چون لاله بی داغ غمت نیست, براین دل هم نشان بگذار و بگذر...

مرا با یک جهان اندوهِ جان سوز, تو ای نامهربان! بگذار و بگذر,

دو چشمی را که مفتون رخت بود, کنون گوهرفشان بگذار و بگذر

درافتادم به گرداب غم عشق, مرا در این میان بگذار و بگذر

به او گفتم \" حمید از هجر فرسود! \" به من گفتا \" جهان بگذار و بگذر\"...!